28 april t/m 16 juni 2013, open hof houden

' o p e n h o f h o u d e n '

1. eig. een open, vrije tafel houden, waaraan ieder die wil, kan aanzitten
   [...] fr. tenir table ouverte; eng. to keep open table, house, doors; [...]
   fr. tenir cour plénière; bron: F.A. Stoett, Nederlandsche spreekwoorden,
   spreekwijzen, uitdrukkingen en gezegden, 1923-1925 (vierde druk)

inspiratie: de troonswisseling en het werk van de kunstenaars
/ inspired by the passing of royal power in the Netherlands and the works of the artists
/ inspiriert durch die Thronwechsel in den Niederlanden und die Werken der Künstler
/ inspirada en el traspaso de la realeza en los Países Bajos y en las obras de las artistas :

nb. de onderstreepte kunstenaarsnamen zijn aanklikbaar i.v.m. de afbeeldingen

Amparo Sard
Bea Emsbach
Regula Maria Müller
Sibylle Von Preußen
Yvonne van de Griendt

opening zondag 28 april van 15.00 tot 18.00 uur, de expositie duurt t/m 16 juni 2013

Yvonne van de Griendt tekent met grijze en kleurpotloden een veelheid aan geometrische composities zowel als organische vormen. Feestelijk uitgedoste ruiters te paard, vol allure en met een zekere speelsheid, verschijnen temidden van een zachtgroene flora, met accenten in abrikoos, rozerood, brons en lichtblauwen. Rulle paardenvachten en paardenstaarten als beweeglijke pluimen, laten het natuurlijke en het ornamentele naast elkaar bestaan. In de ruiterkledij is versiering tevens bescherming, zoals in het harnas van lindenboombladeren. Paard en ruiter zijn één, met elkaar verbonden, zelfs op geheimzinnige wijze met elkaar geïdentificeerd, door gelijkvormige maskers. Alle elementen in de tekening zijn geplooid rond één over het beeldvlak slingerende stoet, waarin natuur en traditie, met referenties aan heraldiek, op wonderlijke wijze samengaan.

Het werk van Sibylle von Preußen ademt zowel 18de eeuw als het nu. De motieven in het werk zijn geïnspireerd door dierlijke ornamenten in Sanssouci, het zomerpaleis van Frederik de Grote in Potsdam, dat tussen 1745-1747 in rococostijl werd gebouwd. De ornamenten is extra leven gegeven: de vossen, hazen, konijnen en papegaaien uit de Voltairekamer leiden, zo tussen bladeren en struikjes, een zelfstandig bestaan. De techniek van de ook in de 18de eeuw populaire kunst van het papierknippen is daarbij doorontwikkeld naar een schilderkunstige kwaliteit van het oppervlak van het papier - met eveneens kleurrijke schaduwen. Terwijl het Pruisisch blauw in de verte associaties met Matisse's 'De parkiet en de zeemeermin' (1953, Stedelijk Museum Amsterdam) oproept, is het gezelschap van dieren in bladzilver, ijl zwevend achter glas, boven het alledaagse uitgetild. Aangemoedigd door het pleidooi van Frederik de Grote - geïnspireerd door de Engelse en Franse Verlichting - voor 'Een fatsoenlijke omgang met dieren'* wijst Sibylle von Preußen op de waarde van alle schepsels en tekent het ideaalbeeld van vrij levende wezens, mens en dier, zonder leed en zorg - sans souci - zoals ook de titel van deze reeks werken luidt. * de titel van een boek van de kunstenares en haar man Friedrich Wilhelm Prinz von Preußen, uitgave 2010.

Regula Maria Müller legt voor de bezoekers haar geborduurde bloemen in glas, opgewerkt met zachtgroene glaskralen en parels, klaar om een bloemenkroon te rijgen... zoals kinderen een bloemenkrans van madeliefjes vlechten. 'Open hof houden' wordt daarmee een uitnodiging om deel te nemen aan het plezier van een bescheiden maar zo belangrijke activiteit uit onze kindertijd. De inspiratie door de natuur en liefde voor bloemen, het fijnzinnige handwerk van dag en nacht én het plezier in het versieren heeft Regula eerder tot werken in de vorm van kronen gebracht. Een grote kroonluchter bestaat uit een cirkel van witvilten gebladerte, afgezet met transparente kraaltjes die oplichten, wanneer het licht wordt aangedaan. Het werk is ook een installatie, waarbinnen, in de ruimte van 1 m. doorsnede, kan worden gestaan - de ogen zijn even omsloten door een heerlijk zacht, wiltvilten bos... De 'Muzen van Erasmus' waren voor Erasmus inspiratiebron om aan zijn Zotheid een Gevolg van Negen (On)deugden mee te geven. Regula maakte een marot of scepter en kronen. Het zijn sculpturen die kunnen worden gedragen (ook op het hoofd gezet), maar vooral de ceremoniele funktie van 'regalia' vervullen. Genot en Weelderigheid prikkelen ons intussen op sympathieke wijze tot een matig en goed leven ....

Bea Emsbach is vooral bekend om haar rode inkttekeningen, waarvoor zij de Kolbenfüller (zuigvulpen) van haar grootvader gebruikt. Perfecte lijntekeningen, open, soepel en verhalend. Getekend zijn krachtige archaïsche vrouwen, in de natuur geplaatst. Naarmate de tijd verder gaat worden de werken complexer, zijn er verschillende verdunningen van de rode inkt - tot zachtroze - zichtbaar en zijn lijnen soms tot kleine plasjes en vlekken uitgetekend. De tekeningen worden steeds voller, krijgen het karakter van aquarel. De verbeelde groepen van mensen hebben een onderlinge band, lijken iets te bespreken of te delen, en zijn verstopt in het oerwoud. Ook zijn elementen uit andere tekeningen te zien, het zijn afdrukken van natte inkt van gebladerte, van een voetje of een hand... Deze vorm van klein, konkreet hernemen van het eigen werk, heeft een weidsere pendant in de citaten uit de beeldende kunst, zoals in de variaties op Dürer's 'Adam en Eva'. Voor 'open hof houden', refereert Bea Emsbach aan verbeeldingen van de 'Mantelmadonna', de gekroonde Maria met beschermelingen onder haar mantel, die zich vanaf de 13de eeuw in de westerse beeldende kunst voordoen. Wij zien een Madonna met kroon en mantel van bladeren, die aan twee figuren bescherming biedt.

In de videowerken en geperforeerde papierreliëfs is Amparo Sard een actieve en elegante vrouw in een lange, witte, kanten jurk, vaak vergezeld door een vlieg als symbool voor sociale relaties, het contact tussen mensen, de gedragsregels. Het zijn supergelijkende zelfportretten van Amparo en van de Amparo die rollen speelt. De ver doorontwikkelde techniek van het perforeren, hand- en handelsmerk, is vermoedelijk reden dat wij de handen ook steeds vaker als thema zien: eerst als handschoenen en als de hand waaraan door vliegen wordt getrokken; later zien wij Amparo die een sculptuur van handen draagt en die zwemt en naar handen in de vorm van een reddingboei (eng. lifebuoy) grijpt. Voor 'open hof houden' zijn twee reliëfs geperforeerd. In het ene zien wij de amandelboom uit Mallorca, haar geboorteplaats. Eronder ligt een figuur, die bij nader inzien uit geperforeerde handen en armen bestaat. Misschien rust deze figuur, misschien kijkt het naar het werk dat ernaast hangt, een cirkel of kroon, die uit louter handen bestaat. Amparo geeft in deze werken het kostbaarste dat zij bezit: haar handen - perforerend en geperforeerd - met alle referenties van oplegging en zegening, als altijd subliem: ongemeen goed.